Drewno CLT

Drewno CLT jest bardzo wytrzymałym materiałem, dzięki czemu możliwe jest stosowanie stosunkowo cienkich a co za tym idzie lekkich płyt. W konstrukcji modułu zastosowano płyty o grubości 86 mm. Ważne jest, aby zachować sztywność konstrukcji; dlatego ważne jest, aby zaprojektować kubaturę w taki sposób, aby składała się z jak największej liczby prostopadle połączonych elementów. W miejscach ze znacznym stopniem perforacji lub w krytycznych węzłach konstrukcyjnych należy zastosować wzmocnienia z litego drewna lub stężeń stalowych. Pewnym ograniczeniem mogą być wymiary płyt, które należy wziąć pod uwagę przy projektowaniu poszczególnych sekcji: podczas gdy długość elementu może wynosić nawet 16 metrów, szerokość nie może przekraczać 3,5 m. Początkowo drewno CLT było wykorzystywane w budownictwie jednorodzinnym. Jednak rozwój badań odporności ogniowej tego materiału w wielu krajach pozwala na jego stosowanie w budynkach użyteczności publicznej, szkołach oraz budownictwie wielorodzinnym i mieszkalnym. Ogólna cecha tego materiału pod względem odporności ogniowej jest zbliżona do zasad stosowania masywnych elementów drewnianych. Gdy tylko jedna gładka powierzchnia jest wystawiona na działanie ognia, nie ma kontaktu z krawędzią – tak jak w przypadku pojedynczego masywnego polana w kominku, który samoczynnie gaśnie po uprzednim zwęgleniu.

Drewno CLT to nie tylko wartość wzornicza. Nawet jeśli jako materiał budowlany jest droższy od konwencjonalnej technologii ramowej, należy zauważyć, że w tym przypadku traci się znaczną część estetyki. Ponieważ odpowiednio zaprojektowane i zmontowane moduły mają cechy wykończonych wnętrz. Ich wizualną atrakcyjność zwiększa fakt, że drewno może pozostać widoczne na ścianach, sufitach, a czasem nawet na podłogach. W przypadku tej technologii ważny jest również czynnik ekologiczny. Generalnie uprawa lasów na cele budowlane jest jedną z najbardziej ekologicznych gałęzi rolnictwa. Porównując ilość tlenu wyemitowanego przez drzewo od sadzenia do wycinki z CO2 wyemitowanym na późniejszym etapie produkcji, można nawet uzyskać „ujemną wartość śladu węglowego”. Problem z technologiami wykorzystującymi drewno, podniesiony przez ekologów, polegał na tym, że materiał pochodzi z monokultury lasów. Tak było do tej pory, ponieważ używano głównie pospolitych gatunków iglastych: sosny, świerka i jodły. Ich pokrój i budowa pnia pozwalały na łatwe cięcie długich elementów przy stosunkowo niewielkich stratach. Obecnie wraz ze wzrostem precyzji cięcia i łączenia drobne i nierówne elementy można sklejać krzyżowo. Utorowało to drogę do wykorzystania wielu gatunków liściastych, które wcześniej były rzadko używane ze względu na ich nieregularny pokrój